sksiglo.is | Almennt | 05.02.2015 | 17:00 | Jón Hrólfur Baldursson | Lestrar 396 | Athugasemdir (
Laugardaginn 7. feb. kl. 15.00 opna Írsku listamennirnir Joe Scullion og Sinéad Onóra Kennedy sýninguna SAMANSAFN / ASSEMBLE Í kompunni, Alþýðuhúsinu á Siglufirði.
Þau hafa dvalið í Listhúsinu á Ólafsfirði undanfarna 2. mánuði og unnið að list sinni. Sinéad og Joe vinna alla jafna málverk og skúlptúra en hafa tileinkað teikningunni tímann í Listhúsinu. Heitt á könnun ni og allir velkomnir.
ASSEMBLE/SAMANSAFN
Enska
orðið assemble lýsir samkomu fólks í sameiginlegum tilgangi, hvort sem hann er
trúarlegur, stjórnmálalegur, fræðilegur eða félagslegur. Fólk hittist í gallerýi til að ræða hugmyndir, hitta vini eða
jafningja sína, eða jafnvel borða saman. Þessi sýning skilgreinir Alþýðuhúsið sem kraftmikinn stað til samkomu fólks allstaðar
að úr heiminum. Assembleþýðir einnig samsetning einhvers
eftir skýrum leiðbeiningum með tiltekið markmið að leiðarljósi. Listamennirnir gera teikningar sem minna á slíkar leiðbeiningar,
arkitektúr og gröf. Þær virðast við fyrstu sýn gefa til kynna stíft, vélrænt ferli, en þegar betur er að gáð kemur
í ljós að þær eru tiltölulega frjálslega uppbyggðar.
Joe Scullion og
Sinéad Onóra Kennedy útskrifuðust frá National College of Art and Design í Dublin
á Írlandi árið 2013. Þau dvelja nú sem gestalistamenn í Listhúsinu á Ólafsfirði. Vinna þeirra er venjulega málverk
og skúlptúr, en meðan á dvöl þeirra á Ólafsfirði hefur staðið hafa þau einbeitt sér að teikningum.
Joe
Scullion
Teikningarnar, sem
kvikna útfrá dystópískum1 söguþráðum og sögufræðilegu myndefni, virðast veita
innsýn í aðra veröld uppfulla einhverju sem minnir lítillega á brot af byggingum og furðulega skúlptúra. Vitnað er í
arkitektúr eins og hann birtist í sögu myndlistar og ljósmyndunar, en ekki er hægt að bera kennsl á nein ákveðin mannvirki. Það er
líkt og við horfum inn í landslag framtíðar eftir að tilvist mannkyns lýkur, en þó er undirliggjandi spenna milli myndefnis og hvernig
það er teiknað. Þessi margræðu form virðast ókláruð, og við nánari skoðun má sjá að samsetning þeirra af
táknum og línum birtist þannig að teikningarnar kalla ekki fram hugmyndir um skáldaða veröld heldur lýsingu á hugmyndaferli. Þær eru
rými þar sem eitthvað er unnið án þess að um nokkra algera niðurstöðu sé að ræða.
Sinéad
Onóra Kennedy
Áherslan
á framsögu sem miðpunkt í tilveru konu gerir hana afar meðvitaða um sjálfa sig. Hún krefst þess að kona búi sig sjálfsmynd sem
öðrum finnst ánægjuleg og aðlaðandi, þar sem litið er á líkama okkar sem tjáningu á innra sjálfi. Hún verður
að fylgjast með og meta sjálfa sig samkvæmt fjölda mælikerfa, og gera sig með því að röð talna og flokka. Afleiðingin er vaxandi
vandamál varðandi sjálfhverfu um leið og “#selfie” menningin mettar samfélagið. Í verkum Sinéad er hinu gervi-uppstillta sjálfi
raðað samhliða einföldum geómetrískum formum og gröfum, og bendir með því til ómælanleika. Hún rannsakar tómleika og
fáránleika sjálfsþóknunar, og löngunina að falla að samfélagslegum stöðlum um fegurð.
Athugasemdir