Lýðskrumarinn

Sífellt fleiri eru að átta sig á hversu löskuð umræðan er hér á landi. Þetta blasir við í nær hverjum einasta fréttaþætti þar sem sýndar eru umræður á Alþingi. Páll Skúlason fór ákaflega vel yfir þetta í Návígi á þriðjudagskvöld síðastliðið. Íslensk stjórnmál einkennast af valdabaráttu og stjórnmálaflokkarnir gæta sérhagsmuna þeirra valdahópa sem að baki hverjum flokki stendur. Stjórnmálamenn leggja umfram allt áherslu á að viðhalda völdum eða komast til valda. Þessi staða eyðileggur pólitíska umræðu veldur siðrofi og er orðið þröskuldur í vegi framfara.Erfiðleikatímar er heimavöllur lýðskrumarans. Allir kostir í stöðunni sama hvert litið er, eru slæmir. Við erum dæmd til þess að leita upp besta slæma kostinn, annars blasir við lakari staða. Það eru fáir sem hafa kjark til þess að fara fyrir ákvörðum eins og t.d. að loka hjúkrunardeildum, eða benda á að það sé ekki hægt að þurrka upp skuldir fólks með því að taka sparifé launamanna og nýta það til þess að greiða upp skuldir annarra. Yfirboð eru þekkt við undirbúning kjarasamninga.

Yfirboð einstaklinga sem telja sig hafa fundið sársaukalausar töfralausnir. Vitanlega vill fólk trúa því að hægt sé að vinna sig út úr vandanum á þægilegan hátt, í stöðunni séu möguleiki mikilla launahækkana. Á þessum forsendum vinnur lýðskrumarinn í sinni fullvissu, að hann þurfi ekki að standa við sín yfirboð. Hann veit að fyrir valinu verður leið raunsæis, eftir að skoðaðir hafa verið allir kostir og gallar stöðunnar.

Lýðskrumarinn verður þar af leiðandi endurtekið sigurvegari, en raunsæismaðurinn tapari, hann dæmdist til þess að benda á galla yfirboðsins og þá erfiðu kosti sem eru í stöðu efnahagsvandans, annars föllum við enn neðar og vandamálin vaxi.

Hér spilar fjölmiðlamaðurinn stórt hlutverk og við líðum fyrir það hversu slök íslensk fjölmiðlun er í sumum tilfellum, þekkingarleysi fjölmiðlamanna. Lýðskrumaranum er hampað í viðtölum og spjallþáttum. Það sem er vinsælt er valið til umfjöllunar, töfralausnirnar. Raunsæir menn eiga erfitt með að koma sínum sjónarmiðum á framfæri og þeir tapa atkvæðum.

Samfélagssáttmálinn er í bráðri hættu. Hinir ríku verða ríkari vegna þeirrar efnahafsstefnu sem fylgt hefur verið, gengisfall krónunnar kallar endurtekið á mikla eignatilfærslu í samfélaginu. Ójöfnuður vex og það virðist vera svo eins og staðan er nú að það verði til frambúðar. Ísland fellur alltaf dýpra og við erum að dragast aftur úr hinum Norðurlandanna.

Frá því að íslensku bankarnir féllu í október 2008 hefur ein króna af hverjum tíu tapast út úr verðmætasköpun þjóðarbúsins. Heimilin eru í sárum; kaupmáttur hefur hrapað, atvinnuleysi er meira en við höfum þekkt og skuldir hafa hækkað mikið. Þetta er bein afleiðing þeirra stjórnhátta sem yfir okkar hafa verið leidd, eins og Pál Skúlason fór svo skilmerkilega yfir.

Ef við ætlum að ná samskonar efnahagslegum stöðugleiki og er í þeim löndum sem við viljum bera okkur saman við, verðum við að gera það sama og þau hafa gert. Til þess þarf hugarfarsbreytingu, agaða stjórnarhætti og traustan og stöðugan gjaldmiðill. Það er forgangsverkefni að launamenn endurheimti fyrri lífskjör, það verður ekki gert án aukinnar verðmætasköpunar. Við erum er í fararbroddi í vistvænni orkunýtingu og hér er mikill mannauður. Við eigum að styðja nýsköpun og auðvelda erlenda fjárfestingu.