Fótspor í sandi
Mönnum er oft tíðrætt um
hvað við eigum mikið af vel menntuðu ungu fólki sem framtíð landsins muni
byggjast á. Ég hef ekki talið mig meðal
efasemndarmanna þegar þetta umræðuefni ber á góma. Við lestur greinar Guðjóns Marinós Ólafssonar
hér á Siglo.is í gær þá spyr ég sjálfan mig hvort að grein þessi sé rituð af
menntuðum einstaklingi frá íslenskum háskóla. Greinin er full af rangfærslum, fákunnáttu og sleggjudómum. Ekki örlar á lágmarks þekkingu á seinnitíma
atvinnusögu landsins hvað þá að höfundur hafi tileinkað sér fagleg vinnubrögð.
Kvótakerfið var
upphaflega sett á til að vernda fiskistofnana. Með tilkomu kvóta framsals þá varð til tæki til að ná fram nauðsynlegri
hagræðingu í íslenskum sjávarútvegi. Of
mörg skip voru að veiða of lítinn afla hvert. Tilkostnaður við veiðarnar var of
mikill og samkeppnishæfnin lítil. Við þessar aðstæður var svo komið að erfitt var að manna fiskiskipaflotann
vegna lélegra tekna. Með úreldingu
gamalla fiskiskipa og sameiningu veiðiheimilda urðu til einingar sem skiluðu
jafnt áhöfn sem útgerð bættri afkomu. Þetta
gerði útgerðinni kleift að standa við skuldbyndingar sínar gagnvart illa stæðu
íslensku bankakerfi. Ef þessi hagræðing hefði
ekki komið til þá hefði sjávarútvegurinn búið við verulega skerta samkeppnishæfni
sem hefði leitt af sér stöðnun með ófyrirsjáanlegum afleiðinum.
Ég starfaði sem
stjórnandi í Siglfirskum sjávarútvegi í vel á annan áratug í fyrirtæki sem hefur
sýnt það gegnum árin að það er framsækið og trútt þeim samfélögum sem það
vinnur í. Ég kann því illa að vera kallaður “Böðull“ af handbendi
afturhaldsafla sem á sama tíma hafa stundað niðurrif og komið sér áfram í
stjórnmálum með neikvæðri umræðu og nagi en skilja ekki einu sinni eftir sig
fótspor í sandi.
Róbert Guðfinnsson
Athugasemdir