Hámark firringar græðgistímans
Það er langt frá því nægjanlegt að bankinn sem lánaði foreldrum peninga út á kennitölur barna þeirra telji sig geta sloppið frá málinu með því einu að segja það vera óheppilegt og komi vonandi ekki fyrir aftur. Bankinn ber ekki síður ábyrgð á málinu en foreldrarnir, báðir aðilar ætluðu sér að græða á börnunum og hefðu gert það ef ekki hefði annað komið til – og komist upp með það. Löggjafinn ber ábyrgð á því að börn eru ekki lagalega varin gegn misnotkun af því tagi sem sjá má í þessu máli. Löggjafinn, Alþingi hlýtur og verður að bregðast strax við og grípa til ráða til að verja börn þessa lands gegn gróðafíkn foreldra sinna og siðblindu fjármálastofnana sem láta sem ekkert sé eðlilegra en að veðsetja ung börn í von um ofsagróða.
Ég mun beita mér eins og ég get fyrir því að þeir sem bera ábyrgð á þessum viðbjóði axli þá ábyrgð af fullum þunga.
Ef barnaverndaryfirvöld grípa ekki til ráðstafana af eigin frumkvæði mun ég beita mér fyrir því að það verði gert.
Ef fjármálastofnanir þessa lands grípa ekki til aðgerða til að koma í veg fyrir að þetta endurtaki sig mun ég beita mér fyrir því að svo verði gert.
Ef viðbrögð þess banka sem hér um ræðir (eða arftaka hans) verða þau ein að telja þetta óheppilegt atvik og láti það eitt nægja að biðjast afsökunar á gjörningnum mun ég beita mér fyrir því að bankinn og ábyrgðarmenn axli sína miklu ábyrgð að fullu.
Þetta er eitt ljóstasta dæmi græðgisvæðingarinnar sem enn hefur verið upplýst og við sem þykjumst ætla að byggja nýtt og betra Ísland á rústum þess gamla verðum að sýna viljann til þess í verki í þessu máli.
Minna má það varla vera.
Athugasemdir